Dag 5 – Bevrijdingsdag

Terwijl Nederland de vrijheid viert, moet ik mij vandaag zien te bevrijden van….tja, van wie? Dat moet straks blijken als ik de golfbaan op mag om 10:10. Toch wel een beetje vreemd om de gehele 4 en 5 mei gebeurtenissen in Nederland hier helemaal aan mij voorbij te voelen gaan. Gisterenavond nog wel een aantal keer op mijn horloge gekeken en om 8 uur was de Kaiser Stube, want zo is de eetzaal genoemd waar ik mag dineren, geheel gevuld. En iedereen kakelde maar door. Gretta Duisenberg had hier niet misstaan.

Ik hield wijselijk mijn mond en was wel in gedachten bij diegenen die voor ons land het leven gelaten hebben in welke oorlog dan ook. Zelfs zonder daar de mensen om mij heen enig verwijt dan ook te maken. Zij zijn van een andere generatie. Later op de avond raak ik met twee mensen van het tafeltje waar ik uitzicht op heb in gesprek. Hij is uit Zuid Afrika over komen vliegen en zij woont in Zürich, waar hij normaal ook woont. Een verklaring voor zijn uithuizig gedrag krijg ik niet, maar ze vonden de autoreis al erg lang en konden zich moeilijk voorstellen hoe ik dat toch in één ruk deed vanuit Nederland. We praatten over golf en tennis, dus eigenlijk over koetjes en kalfjes. Ik bedank hun nog om de rondweg rond Zürich die vorig jaar eindelijk open gegaan is en de reis naar Flims alleen nog maar leuker maakt. Toch wel leuk even wat aanspraak en ik denk dat zij dat ook vonden; ze wisselden eigenlijk weinig woorden elke avond en aten hun borden ook niet leeg. En dat allemaal na een jaar Zuid Afrika? Ik denk dat hij weer snel vertrekt naar Zuid Afrika!

Om maar even in de Kaiser Stube te blijven: rechts van mij dineert elke avond een man van ongeveer mijn leeftijd samen met zijn ca 6 jarig dochtertje (ze leert lezen door met haar vingertje langs de woorden de schuiven in het grote letterboek met mooie tekeningen). De grote vraag is natuurlijk waar de moeder van dit kind gebleven is. Ik kan de conversatie nauwelijks volgen, daar de vader af en toe de toon van zijn stem opzettelijk verandert (en met name verhoogt) om op die manier – zo denkt hij – een beter contact met zijn kroost te krijgen.

Ik denk dat pa flink wil investeren in zijn dochter en dat zij een grote tennisspeelster moet gaan worden, hoewel die kleine ook een keer nog met de beschilderingen van de kinderboerderij op haar gezicht aan tafel kwam zitten. Gisteren legde hij aan de kleine uit dat het reliëf van zijn grote ring overeenkwam met het reliëf van het gelaat van Mammie. Je begint haast te geloven dat Mammie (en die term valt zeer regelmatig), hoog in de hemelen tennis speelt en dat maakt de situatie triest.

Maar vanochtend was er geen tijd meer voor enige mijmerij dan ook. De wekker loopt af en ik kan mij niet permitteren een beetje rustig aan te doen. Ik moet toch wel zeker om 09:30 bij de Kaiser Golf zijn. Inchecken, even afslaan op de driving range en om minstens 10:10 bij Loch 1 staan. Het ontbijt wordt vandaag zonder eieren op de meest efficiënte manier naar binnen gewerkt en het tweede kannetje koffie laat ik ook aan mij voorbij gaan. Een extra glaasje met vitamines lijkt me gezien het dagprogramma beter op zijn plaats. Op tijd rij ik de parkeergarage uit en zie dat het nog maar 9 graden is, maar de lucht is nauwelijks bevuild met enige wolken. Eventjes denk ik nog : “Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen” maar er is nu geen terugkeer mogelijk.

Omdat ik bij Stanglwirt logeer krijg ik maar liefst 30% korting. De normale prijs is trouwens voor een doordeweekse dag abnormaal en bedraagt € 75, maar voor mij dus € 52,50. Gelukkig krijg je dan wel het potloodje om je scorekaart in te vullen er gelijk bij, maar voor enkele ballen om even wat af te slaan is ook weer € 2 benodigd en die automaat kent geen korting. Het inslaan vanaf het matje gaat als een speer. Eigenlijk wil ik al na twee ballen ophouden met inslaan. “Niets meer aan doen” denk ik bij mijzelf, maar ik heb ook nog de tijd. Hier kan je ook direct van het gras afslaan en daar moet ik het dan maar eens even proberen. Ja, inderdaad, ik had beter na die twee ballen kunnen ophouden, want dit gaat helemaal niet goed. Een aantal ballen kan ik zelfs – als ik zou willen – zo weer oppakken omdat ze in plaats van een 100m vlucht slechts een percentage hiervan naar voren rollen (vliegen is natuurlijk een veel te groot woord in deze context). Maar naarmate de tijd en de inhoud van het korfje vorderen (die laatste omgekeerd dus), gaat het wel beter. Genoeg warm geslagen en de trui kan zelfs uit; vandaag is het polo weer.

Op Loch 1 ben ik als eerste en ik hoop nog even dat dat tot 10:10 zo zal blijven. De grote Rolex klok geeft aan dat ik nog even geduld moet hebben. Echter al snel komen er drie anderen aanzetten en ook de Marshall. Die checkt nog even de namen en een Zwitser uit St.Moritz wordt bij mij ingedeeld (of ik bij hem?). Een aardige vent met handicap 8, dus dat wordt een dobber vandaag, hoewel mijnheer Stableford daar in een verleden iets voor uitgevonden heeft en zou ik zo maar van hem kunnen winnen vandaag. Maar daar gaat het natuurlijk niet om. 4 uur in de natuur, mooie vergezichten, uitzichten op de Wilder Kaiser en tegen een klein wit balletje slaan. De Marshall ziet er niet alleen streng uit, maar is het ook en verordonneert de Zwitser toch wel zijn polo even in zijn broek te doen alvorens ons beiden Ein Gutes Spiel toe te wensen.

Ik zal de specificaties van alle ups en downs besparen, hoewel hieronder nog wel even het precieze resultaat staat afgedrukt, maar Loch 1 en Loch 10 gingen waardeloos en de rest ging eigenlijk top. Ik heb nog nooit zo goed gespeeld. En bij die Zwitser met handicap 8? Daar gingen ze alle kanten op. Ik ben maar 1 bal kwijtgeraakt en hij wel 6 denk ik. Water en bunkers deerden mij niet vandaag. Ik speelde niet om te winnen maar om te spelen en te genieten en dat was het geheim denk ik. En het was gezellig. En er ware mooie momenten, waar we elkaar complimenteerden en hier en daar was er pech waar we samen weemoedig de werkelijkheid op een zo langzaam mogelijke manier tot ons lieten doordringen. Waar ik zelfs een keer de wijze woorden sprak, dat je die slechte hole niet moet proberen te vergeten, maar juist die goede hole moet proberen te herinneren. Waar zo’n boek over NLP toch maar weer niet goed voor is. We hebben samen nog een biertje gedronken, die hij graag wilde betalen als compensatie voor het slechte spel dat hij geleverd had, maar ik bracht nogmaals zijn birdie in herinnering. Zijn aantal stableford punten blijft voor mij nog wel een geheim, maar ik had er 22 en volgens mij is dat voor mij een record.

4 uur in de brandende zon (hoewel het niet warmer was dan ca 16 graden) en dan ook nog eens 18 holes lopen, terwijl ik dat al ca 4 jaar niet meer had gedaan, vergt zijn tol en aangekomen in de Stanglwirt voel ik pas hoe moe ik ben. Snel neem ik de Mittagsjause tot mij. Geen wijn maar een grote cola erbij. Die suikers heb ik nodig en daarna uitrusten in mijn luie stoel en even zelfs de ogen dicht. Vandaag maar even geen leerboeken, maar lekker nagenieten. Wat een heerlijkheid. Lekker een beetje onder de douche en uitrusten. Straks mag er weer het nodige eten in. Ik ben in ieder geval vandaag bevrijd. Ik hoop met mij nog vele anderen.