Dag 7 – de echte laatste dag.

Hoewel morgen natuurlijk ook nog een echte vakantiedag is, is dat de dag van de terugreis en is het vandaag de laatste dag om van alle schoonheden hier om mij heen te genieten. En om nog het een en ander te zien doe ik dat vandaag maar te auto. Ook om wat minder zon te vangen vandaag, want de donderdag en de vrijdag heb ik duidelijk te veel vitamine D3 aangemaakt en bruiner word ik toch niet heb ik al door. Ik ben al haast een neger en gekker kan het niet worden. Ook begint de hooikoorts een beetje aan te dringen. Maar je ziet hier dan ook van alles door de lucht zweven en als je kijkt wat op de auto’s ligt dan begrijp je wat er allemaal in je neus is blijven hangen als je twee dagen veel buiten bent geweest. En als derde is er natuurlijk dat beetje heimwee gevoel dat er nu al gaat ontstaan. Een korte (laatste) weblog dan maar.

Ik maak er dus een rustige dag van. Eerst maar even wat lezen en mijn mails bekijken en hier en daar wat antwoorden. Facebook en Linkedin worden weer even gecheckt, maar ook het FD en de NRC worden op het gemak gelezen. Als dat allemaal gebeurd is, is het tijd om de Audi weer even uit te laten. Hij wil ook alvast wat drinken voor de tocht van morgen, waar hij weer zin in heeft, omdat hij dan weer even langs Ingolstadt mag rijden, zijn geboorteplaats. In het verlengde van de BP pomp ligt het dorpje Ellmau. Geheel verlaten zo lijkt het. Alsof hier een lekkende kerncentrale ontdekt is. Ik ga maar eens kijken hoe het bij de Hartkaiserbahn is. Niet dat ik de hoop heb dat die het doet. Tenslotte is alles hier dicht en ook zo dit treintje. Maar wel geinig om te zien hoe het een en ander er dan bij ligt zo buiten alle seizoenen. Gelukkig wordt ik niet “vast” gezet op de parkeerplaats. Ze hebben nu zelfs vakken getekend op de grote asfalt vlakte, waar ik ooit een keer een auto voor me en achter me had staan en daardoor niet weg kon rijden van de parkeerplaats.

Als Ellmau bezocht is in Japanse snelheid (zie je wel toch iets met Japan), dan rijd ik naar St. Johann en verwonder me weer hoe stil het op de bundesstrasse is. Maar in St. Johann is het anders en nu begrijp ik waar al die mensen gebleven waren. Op de vlooienmarkt van de brandweer en de open auto markt in het centrum. Je kan amper parkeren op deze dag en dat had ik nog niet eerder meegemaakt deze vakantie. Een klein rondje door het dorp en ik heb het al weer gezien. Op sommige plekken denk ik even in Oh oh Tirol te zijn dus de hoogste tijd om mijn route weer verder te vervolgen.

De achterkant van de Kaiser is ook wel leuk, omdat het dan eigenlijk helemaal niet meer de Kaiser is. Tegelijk heeft het ook iets ontnuchterends, omdat je vanuit Going het idee hebt, dat er achter dat Kaiser Gebirge helemaal niets meer is. Dat daar de wereld ophoudt. Een groot gat. Dat komt waarschijnlijk, omdat je het niet kan waarnemen, of misschien omdat ik nog nooit in dat Ellmauer Tor heb gestaan, waar je dus naar beide kanten kan kijken. Ik neem niet de afslag (met maut) naar de parkeerplaats van waaruit je inderdaad naar het Ellmauer Tor zou kunnen klimmen, maar vervolg de “grotere” weg. Ik zie echter dat die – als ik niet oppas – mij weldra in Duitsland brengt. Een soortement van wegrestaurant doemt op met doorlopende warme keuken (waar zou die naar toe lopen) en eet daar voor een habbekrats een uitstekende Cordon Blue met frites en salade. Twee keer warm vandaag mag wel een keer, morgen wordt het waarschijnlijk geen een keer warm.

Dan is het weer tijd om terug naar het hotel te gaan om nog een beetje te surfen, mijn weblogje te maken en mij op te maken voor het afsluitende diner, dat volgens Stanglwirt’s traditie op de zaterdag avond een Grand Tiroler Bergwelt Buffet is met allerlei lekkernijen. Dat wordt weer genieten. De reerug, kalfsrug, eend en wat als niet meer aan bod gaat komen. Kan ik gelijk nog een beetje nadenken over mijn tijdstip van vertrek. Ook een beetje rekening houdend met de bekerfinale die in de kuip om 18:00 begint. Ik heb geen zin om aan het einde van haast 1.000km sturen in een file te gaan staan.

Dus moet ik afhankelijk van het vertrek tijdstip langs de noord of de zuidzijde aan komen rijden en dat is weer een beetje afhankelijk van het feit of ik de links- of rechtsrheinische Autobahn neem. Maar de keuze daarvoor hoef ik pas bij Nürnberg te maken, dus ik heb nog even tijd. Dank voor alle goede wensen voor de reis naar huis die ik al ontvangen heb en van die welke ik nog ga krijgen.

Dag 6 – De rust is helemaal gevonden

Vandaag is een dag dat niets moet en alles mag. Een dag dat het horloge eigenlijk af kan. Een dag die geleid wordt door de dingen die gebeuren en niet door enige planning. Dit is volkomen rust. Dit is alleen nog maar genieten van de bijzondere dingen die om je heen gebeuren.

Daardoor ook veel meer tijd voor het ontbijt. Toch ben ik er redelijk vroeg bij. In eerste instantie denk ik dat alle tafeltjes door Dell zijn afgehuurd, maar iedereen krijgt als het ware een warm welkom door Dell. Dell houdt hier sinds donderdagavond een soort seminar gebeuren en er zijn een aantal lezingen waar een ieder in het hotel aan mee kan doen. Morgen (zaterdag) om 09:00 een lezing over Cloud Computing. Kan ik nog PE punten mee verdienen ook. Maar ik weet het nog niet. Ook word ik in de Stangl-Morgenpost uitgenodigd de nieuwste modellen van Daimler en Audi te gaan bekijken. Ze staan – zonder kenteken – voor de ingang opgesteld.

Laat ik u eerst nog even updaten over dat tafeltje rechts. De man alleen en zijn dochter. En Peter zou Peter niet zijn als hij toch niet even dat mysterie gaat oplossen. Gisterenavond was een korte constatering dat het toch wel erg warm was in de Kaiser Stube genoeg om het ijs te breken. Hij had de avond ervoor goed opgelet toen ik met die Zwitsers converseerde en bracht de stelling naar voren, dat Nederland een heel mooi land is en dat hij regelmatig en met alle plezier in Bergen aan Zee verbleef. Zijn vrouw was op dit moment met hun oudste zoon van 14 in Florida en hij dus met hun jongste in Going. Ze hadden een speciale band met Going. Ze kwamen uit Zwitserland, maar ze waren in Kitzbühel getrouwd en hadden hun huwelijksfeest in de Stanglwirt gevierd. Daarom kwamen ze hier nog steeds terug en ook voor de wintersport. Enfin dat mysterie is ook weer voor een deel opgelost. Ik heb nog geen tennisrackets gezien.

Bij het tweede kannetje koffie geniet ik van een mooie plak cake, komend uit een tulband, zoals mijn moeder die ook regelmatig maakte. Ik lees op mijn gemak het FD van deze ochtend op mijn iPad en zie dat de olieprijzen in een razend tempo aan het dalen zijn en dat de waarde van onze Koninklijke Olie maar even met 8 miljard gedaald is. Het kan verkeren. Daarnaast daalt de euro in waarde, doordat Trichet heeft aangegeven dat de rente niet zo snel zal gaan stijgen en dat levert weer wat valutaire wind mee op voor mijn speeders op Google. Nog steeds leef ik in de veronderstelling, dat deze kort geleden aangegane belegging deze hele vakantie gaat financieren. En als ik daar maar veel aan blijf denken dat zal het zeker goedkomen volgens mijn NLP boek.

Mijn nieuwe camera moet maar eens goed uitgeprobeerd worden en ik besluit maar eerst eens naar Kitzbühel te rijden en nu wel de auto uit te gaan. Een polo is nu al voldoende blijkt; de trui kan in de auto blijven. Een rondje lopen in het dorp om te constateren, dat er ook het nodige dicht is. Dit is echt het laagseizoen. Maar voordeel is wel dat het overal zo lekker rustig is. De ijszaak is nog op vakantie en sommige winkels kunnen het zichzelf permitteren om maar gewoon zo’n 6 weken dicht te gaan. En er is zelfs een winkel die ook gesloten is, maar een bordje op de deur heeft die zegt: "Komme gleich" en kort nadat ik de foto gemaakt heb doet de zo bekende grijze mevrouw met gekromde rug haar winkeltje weer open.

Teruggekomen bij mij auto, besluit ik naar Wochenbrunner Alm te rijden om van daaruit de Gaudeamushütte met een bezoek te verblijden. Dit keer nog geen tol voor het laatste stuk van de weg omhoog naar ca 1.000 meter. Die mijnheer die de tol moet innen kan zijn kosten met dit lage aantal bezoekers zeker niet waar maken. De bergschoenen komen in de plaats van de modieuze Santoni’s en de klim omhoog kan beginnen. Wel weer even wennen om gelijk redelijk fors te moeten stijgen. De benen willen al heel snel niet meer en de ademhaling neemt in frequentie snel toe. Echter een korte stilstand en met het doel in gedachten kom ik toch steeds hoger. En zo moet het ook. Niet door tegenslag je doel uit het oog verliezen. Er voor gaan en wetend dat het succes zal smaken. Onderweg twijfel ik nog wel een keer of twee. Zeker als de hut al redelijk in het zicht is en ik met de superzoom van mijn nieuwe camera hem zo dichtbij kan halen, dat het net lijkt alsof ik er geweest ben. Maar nee, toch ga ik door. Dit kippestukkie moet ik toch kunnen volbrengen. Anders kom ik nooit in het Ellmauer Tor; maar die uitdaging is zeker niet voor vandaag. De Gaudeamushütte blijkt al open te zijn en de Wirtin verwelkomt mij en feliciteert mij met mijn afgelegde beklimming. Ik zal wel dorstig zijn suggereert ze, gebaseerd op mensenkennis of op de wil toch iets te kunnen verkopen. Laten we het op beide houden.

Een appelsap met prik wordt gehaald en we raken in gesprek. Zo doe ik aardige wetenswaardigheden op. Niet alleen dat haar tante, zijzelf en haar dochter bij Stanglwirt werken of gewerkt hebben, maar ook dat er gemiddeld 5 doden per zomer vallen in de Wilder Kaiser. Met name door mensen die uitglijden en met hun hoofd wat (te) hard tot stilstand komen tegen een grote steen (zo niet dan hadden ze verder gerold met alle gevolgen van dien). Maar ook verhalen over dat links van het Ellmauer Tor meer gewandeld wordt dan rechts, omdat die bergen veel moeilijker zijn. Ook blijkt haar hut de eerste stop te zijn op de Adlerweg, een looproute van St. Johan in Tirol naar Lech. Een tocht van 23 dagen, die niet echt heel moeilijk is, maar door de lengte natuurlijk wel heel zwaar. Ze neemt nog een foto van mij, zodat ik thuis het echte bewijs kan leveren, dat ik het geschaft habe en na de halve liter vocht aanvaard ik weer de terugweg.

De Mittagsjause is weer aan de beurt. Want veel inspannen vandaag ga ik mij niet meer getroosten. De Mittagsjause wordt vandaag buiten genoten en het is heerlijk in de schaduw en onder de paraplu (jazeker dubbelop). Wijn en Kaiserwasser maken de versnaperingen compleet en met twee boeken bewapend hou ik het hier wel een tijdje uit. Echter op een gegeven moment is het dan toch weer tijd voor het blogje en aansluitend het diner. Het blogje moet voor het eten af, want vanavond is er life muziek in de bar. Ja ook hier staat het weekend voor de deur. Volgens mij ook nog om 18:10 een rondleiding langs het Lipizzaner Gestüt, maar ik denk dat ik die maar even aan mij voorbij laat gaan. Zoals ik al zei, ik laat mij wel leiden door de dingen die gebeuren, dus je weet het nooit.

NB in mijn Picasa Web album zijn nog veel meer foto's te zien van vandaag.

Dag 5 – Bevrijdingsdag

Terwijl Nederland de vrijheid viert, moet ik mij vandaag zien te bevrijden van….tja, van wie? Dat moet straks blijken als ik de golfbaan op mag om 10:10. Toch wel een beetje vreemd om de gehele 4 en 5 mei gebeurtenissen in Nederland hier helemaal aan mij voorbij te voelen gaan. Gisterenavond nog wel een aantal keer op mijn horloge gekeken en om 8 uur was de Kaiser Stube, want zo is de eetzaal genoemd waar ik mag dineren, geheel gevuld. En iedereen kakelde maar door. Gretta Duisenberg had hier niet misstaan.

Ik hield wijselijk mijn mond en was wel in gedachten bij diegenen die voor ons land het leven gelaten hebben in welke oorlog dan ook. Zelfs zonder daar de mensen om mij heen enig verwijt dan ook te maken. Zij zijn van een andere generatie. Later op de avond raak ik met twee mensen van het tafeltje waar ik uitzicht op heb in gesprek. Hij is uit Zuid Afrika over komen vliegen en zij woont in Zürich, waar hij normaal ook woont. Een verklaring voor zijn uithuizig gedrag krijg ik niet, maar ze vonden de autoreis al erg lang en konden zich moeilijk voorstellen hoe ik dat toch in één ruk deed vanuit Nederland. We praatten over golf en tennis, dus eigenlijk over koetjes en kalfjes. Ik bedank hun nog om de rondweg rond Zürich die vorig jaar eindelijk open gegaan is en de reis naar Flims alleen nog maar leuker maakt. Toch wel leuk even wat aanspraak en ik denk dat zij dat ook vonden; ze wisselden eigenlijk weinig woorden elke avond en aten hun borden ook niet leeg. En dat allemaal na een jaar Zuid Afrika? Ik denk dat hij weer snel vertrekt naar Zuid Afrika!

Om maar even in de Kaiser Stube te blijven: rechts van mij dineert elke avond een man van ongeveer mijn leeftijd samen met zijn ca 6 jarig dochtertje (ze leert lezen door met haar vingertje langs de woorden de schuiven in het grote letterboek met mooie tekeningen). De grote vraag is natuurlijk waar de moeder van dit kind gebleven is. Ik kan de conversatie nauwelijks volgen, daar de vader af en toe de toon van zijn stem opzettelijk verandert (en met name verhoogt) om op die manier – zo denkt hij – een beter contact met zijn kroost te krijgen.

Ik denk dat pa flink wil investeren in zijn dochter en dat zij een grote tennisspeelster moet gaan worden, hoewel die kleine ook een keer nog met de beschilderingen van de kinderboerderij op haar gezicht aan tafel kwam zitten. Gisteren legde hij aan de kleine uit dat het reliëf van zijn grote ring overeenkwam met het reliëf van het gelaat van Mammie. Je begint haast te geloven dat Mammie (en die term valt zeer regelmatig), hoog in de hemelen tennis speelt en dat maakt de situatie triest.

Maar vanochtend was er geen tijd meer voor enige mijmerij dan ook. De wekker loopt af en ik kan mij niet permitteren een beetje rustig aan te doen. Ik moet toch wel zeker om 09:30 bij de Kaiser Golf zijn. Inchecken, even afslaan op de driving range en om minstens 10:10 bij Loch 1 staan. Het ontbijt wordt vandaag zonder eieren op de meest efficiënte manier naar binnen gewerkt en het tweede kannetje koffie laat ik ook aan mij voorbij gaan. Een extra glaasje met vitamines lijkt me gezien het dagprogramma beter op zijn plaats. Op tijd rij ik de parkeergarage uit en zie dat het nog maar 9 graden is, maar de lucht is nauwelijks bevuild met enige wolken. Eventjes denk ik nog : “Waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen” maar er is nu geen terugkeer mogelijk.

Omdat ik bij Stanglwirt logeer krijg ik maar liefst 30% korting. De normale prijs is trouwens voor een doordeweekse dag abnormaal en bedraagt € 75, maar voor mij dus € 52,50. Gelukkig krijg je dan wel het potloodje om je scorekaart in te vullen er gelijk bij, maar voor enkele ballen om even wat af te slaan is ook weer € 2 benodigd en die automaat kent geen korting. Het inslaan vanaf het matje gaat als een speer. Eigenlijk wil ik al na twee ballen ophouden met inslaan. “Niets meer aan doen” denk ik bij mijzelf, maar ik heb ook nog de tijd. Hier kan je ook direct van het gras afslaan en daar moet ik het dan maar eens even proberen. Ja, inderdaad, ik had beter na die twee ballen kunnen ophouden, want dit gaat helemaal niet goed. Een aantal ballen kan ik zelfs – als ik zou willen – zo weer oppakken omdat ze in plaats van een 100m vlucht slechts een percentage hiervan naar voren rollen (vliegen is natuurlijk een veel te groot woord in deze context). Maar naarmate de tijd en de inhoud van het korfje vorderen (die laatste omgekeerd dus), gaat het wel beter. Genoeg warm geslagen en de trui kan zelfs uit; vandaag is het polo weer.

Op Loch 1 ben ik als eerste en ik hoop nog even dat dat tot 10:10 zo zal blijven. De grote Rolex klok geeft aan dat ik nog even geduld moet hebben. Echter al snel komen er drie anderen aanzetten en ook de Marshall. Die checkt nog even de namen en een Zwitser uit St.Moritz wordt bij mij ingedeeld (of ik bij hem?). Een aardige vent met handicap 8, dus dat wordt een dobber vandaag, hoewel mijnheer Stableford daar in een verleden iets voor uitgevonden heeft en zou ik zo maar van hem kunnen winnen vandaag. Maar daar gaat het natuurlijk niet om. 4 uur in de natuur, mooie vergezichten, uitzichten op de Wilder Kaiser en tegen een klein wit balletje slaan. De Marshall ziet er niet alleen streng uit, maar is het ook en verordonneert de Zwitser toch wel zijn polo even in zijn broek te doen alvorens ons beiden Ein Gutes Spiel toe te wensen.

Ik zal de specificaties van alle ups en downs besparen, hoewel hieronder nog wel even het precieze resultaat staat afgedrukt, maar Loch 1 en Loch 10 gingen waardeloos en de rest ging eigenlijk top. Ik heb nog nooit zo goed gespeeld. En bij die Zwitser met handicap 8? Daar gingen ze alle kanten op. Ik ben maar 1 bal kwijtgeraakt en hij wel 6 denk ik. Water en bunkers deerden mij niet vandaag. Ik speelde niet om te winnen maar om te spelen en te genieten en dat was het geheim denk ik. En het was gezellig. En er ware mooie momenten, waar we elkaar complimenteerden en hier en daar was er pech waar we samen weemoedig de werkelijkheid op een zo langzaam mogelijke manier tot ons lieten doordringen. Waar ik zelfs een keer de wijze woorden sprak, dat je die slechte hole niet moet proberen te vergeten, maar juist die goede hole moet proberen te herinneren. Waar zo’n boek over NLP toch maar weer niet goed voor is. We hebben samen nog een biertje gedronken, die hij graag wilde betalen als compensatie voor het slechte spel dat hij geleverd had, maar ik bracht nogmaals zijn birdie in herinnering. Zijn aantal stableford punten blijft voor mij nog wel een geheim, maar ik had er 22 en volgens mij is dat voor mij een record.

4 uur in de brandende zon (hoewel het niet warmer was dan ca 16 graden) en dan ook nog eens 18 holes lopen, terwijl ik dat al ca 4 jaar niet meer had gedaan, vergt zijn tol en aangekomen in de Stanglwirt voel ik pas hoe moe ik ben. Snel neem ik de Mittagsjause tot mij. Geen wijn maar een grote cola erbij. Die suikers heb ik nodig en daarna uitrusten in mijn luie stoel en even zelfs de ogen dicht. Vandaag maar even geen leerboeken, maar lekker nagenieten. Wat een heerlijkheid. Lekker een beetje onder de douche en uitrusten. Straks mag er weer het nodige eten in. Ik ben in ieder geval vandaag bevrijd. Ik hoop met mij nog vele anderen.

Dag 4 – Echt vakantie houden

De regen is definitief verdwenen uit het Tiroolse Oberland. Maar koud is het nog wel. Een kwartiertje eerder aan tafel voorkomt alle drukte. Vandaag geen neergeschoten terroristenleiders of anders, dus we kunnen gewoon op tijd bij het ontbijt zijn. En dat er geen rij staat bij de eierenfabriek ligt voor een gedeelte aan het lagere aanbod van mensen, maar vooral aan het feit, dat de kampioensmevrouw weer achter het fornuis heeft plaatsgenomen. Zij weet tenminste dat er bij de eieren die gescrambled gaan worden ook nog een klein beetje melk moet. En met welk gracieuze en geraffineerde bewegingen zij de kleverige rauwe eiereninhoud met behulp van wat ingrediënten tot een fantastisch eindproduct weet te brengen, is alleen al een lust voor het oog. De smaakpapillen komen later aan de beurt.

Er is na het ontbijt enige twijfel. De bibliotheek opzoeken heb ik nu even nog geen zin in, maar het is te koud om buiten te gaan zitten of een buitenactiviteit te gaan doen. Ik bedenk, dat ik ook die gehele golftas heb meegenomen en weet nu al dat mijn pro straks naar de ingevulde kaarten gaat vragen, dus is dat misschien wel een goed idee. Echter zoals ik al vermeldde is het best nog wel koud en laat ik nog maar even wat uitstel tot de executie inbouwen. Stoer ga ik een starttijd reserveren bij de Golfplatz Wilder Kaiser. Dat wordt morgen 10:10 uur. Gemakkelijke tijd om te onthouden. Nu benieuwd wie er met mij meeloopt. Als het maar niet een echte crack is met een lage handicap, want dan wordt het echt helemaal niets met mij. Gelukkig is deze baan redelijk vlak – voor Oostenrijkse begrippen – en dat kan mij misschien een beetje helpen. Ik ben benieuwd. Weer eens echt 18 holes lopen; dat is heel lang geleden.

Ik besluit – nu de Audi toch buiten is – maar gelijk door te sturen naar Innsbruck. Ten slotte heb ik bij de ANWB enkele weken geleden een vignet voor de Oostenrijkse autobaan gekocht en deze moet toch op een of ander manier benut worden (weer een heel Hollandse gedachte). Innsbruck is ca 70km van Going verwijderd en dus goed te doen. De route alleen al is erg mooi om te rijden. Door het brede dal van de rivier de Inn kijk je ver en zie je aan beide zijden van het dal de mooie bergen opdoemen. Het valt mij op dat er slechts heel weinig sneeuw op de toppen ligt. Normaal om deze tijd van het jaar ligt er veel meer sneeuw. Maar er is gewoon minder gevallen en het is de afgelopen weken best wel warm geweest hier. Er is weinig verkeer op de weg en uit de speakers krijg ik het vervolg van de top 2000 editie 2010, waar ik ca 2 weken geleden mee begonnen ben. Gestart bij nummer 1, Hotel California van The Eagles en vandaag hoorde ik onder andere Money van Pink Floyd langskomen. En die stond op plaats 290. Ik schiet dus al een klein beetje op.

In Innsbruck parkeer ik de auto in de goed bereikbare overdekte parkeergarage van het Centraal Station (ook wel Haubtbahnhof genoemd). Naar het echte centrum is het dan maar kort lopen. Natuurlijk even langs het gouden dak en in een mooi winkelcentrum (Tyrol) een cappuccino.

Daar zie ik dat Saturn ook deel uitmaakt van dat winkelcentrum. De bovenste etage en volgens de posters de grootste van Oostenrijk. Volgens mij zijn ze allemaal even groot. Ik word weer eens – je hebt van die dagen – naar de compactcamera’s toegetrokken. En het is niet dat ik er nog geen een heb, maar die apparaten worden elke keer weer mooier en beter en met meer mogelijkheden. En na enig dubben ga ik voor de bijl.

Ik “verkoop” hem aan mijzelf door de feature GPS te benadrukken (kan je zien waar je die foto gemaakt hebt) en de Leica lens die op die Panasonic zit. Dat die dan ook nog zo’n mooie blauwe kleur heeft en 12 keer kan inzoomen is dan alleen nog maar meegenomen. Niet meer relevant voor het koopproces, dat is in mijn hoofd al afgesloten en ik hoef alleen nog maar langs de kassa. Om te voorkomen dat ik nog meer in mijn hoofd haal en om ook nog op tijd te zijn voor de Mittagsjause in de Stanglwirt zoek ik mijn auto weer op en aanvaard de terugweg. Nog rustiger dan de heenweg en inmiddels al 17 graden. In Going is het nog slechts 13 graden, maar dat komt wel goed.

Aangekomen op mijn kamer weet ik niet hoe snel ik eerst de batterij van de camera in de meegeleverde oplader moet stoppen. Daarna naar de plaats waar de verlate lunch te verkrijgen is, de Mittagsjause. Deze wordt voorzien van een glas Grüner Veltliner. Gezonde salade, wat brood en twee dikken plakken van een soort rollade. De vis laat ik vandaag maar even links liggen. Als tweede gang een bordje vers fruit. En nu snel terug naar mijn net veroverde nieuwe gadget. De batterij wordt in het toestel gestopt en alles wordt ingesteld. De datum en tijd wordt van de GPS satellieten afgehaald. Dus nu naar buiten en zien wat de kwaliteit van de foto’s gaat worden. En ik moet zeggen dat ik heel erg tevreden ben. Hieronder wat voorbeelden met als het goed is ook de geotag gegevens:

Als ik terugkom op mijn kamer zijn mijn twee overhemden, die ter wassing en strijking waren aangeboden, twee dagen eerder gearriveerd dan verwacht. Beter zo dan andersom. Heel fijn. Met niet te veel morsen moet het de rest van de vakantie gaan lukken. Oh ja, ook nog maar even de boeken in. Dat was toch eigenlijk de missie van deze week en ik zit mijn taak eigenlijk een beetje te verzaken. Maar de verleidingen zijn hier dan ook zo groot. Als ik straks weer 10 uur in de auto zit kan ik nog heel veel nadenken, denk ik dan. Maar goed, lekker even op die gemakkelijke stoel op mijn balkonnetje is ook niet verkeerd. Het nuttige met het aangename verenigen heet dat dan en voor ik weet ben ik helemaal vertrokken en vol aandacht voor mijn NLP boek. Wat is dit toch interessant. Wat is dit toch eigenlijk fascinerend.

Om 19:15 is het weer de hoogste tijd om af te dalen naar het restaurant. Vandaag maar eens wat minder alcohol. Geen Prosecco’s in de bar vooraf (tijdens mijn NLP belevenissen heb ik wel een 0,75l fles water soldaat gemaakt) en bij het diner alleen 0,25l Grüner. Geen rood vandaag. Die schnaps na afloop reken ik niet mee; ten slotte is dan gewoon echt gezond (als ik Magdelana Hauser, de Stanglwirtin mag geloven). Het diner is weer van uitzonderlijke klasse. Vandaag maar niet alle details. Maar wel niet te laat naar bed. Ik moet morgen 18 holes lopen en dat is al moeilijk zat.

Dag 3 - Het menu in beeld

Vanavond weer kostelijk gegeten en het complete menu maar eens met de iPhone vastgelegd. Daarom kwaliteit van de foto's niet al te goed, maar toch leuk om een indruk te krijgen.

Het menu zoals dat op tafel stond.

Gang1 (voorgerecht): De salade van de saladebar, bestaand uit voornamelijk rucola en bonen met uien

Gang2 (voorgerecht): De kreeft met links de mango op avocado

Gang3 (tussengerecht): De eend-consummé, die minstens dubbelgetrokken is, zo sterk is die

Gang4 (tussengerecht): Een strudel met daarin konijn op een bedje van wokgroenten

Gang4 (hoofdgerecht): Goulash van kalfsvlees met verse pasta en broccoli

Gang5 (nagerecht): verschillende soorten kaas

Gang6 (negerecht): "beeren" torentje

Gang7 (nagerecht): espresso en een marillen Schnapps uit Wachau (50%)

Wijnen: Grüner Veltliner en Blaufränkisch